Magna Graecia

Begin

Kwartierstaat Koos van Rijn
Grafische versie 1
Grafische versie 2
Grafische versie 3

Nieuws
2009
2010
2011
2012
2013
2014

Over Ons
Rembrandt

Onze honden
Reuen
Teven
Nakomelingen
Foto's Nakomelingen
In loving memory

Pups
Planning

Fotogallery
Nostalgisch Type 1
Nostalgisch Type 2
Waterwerk

Shows
Kopstudie

Wandelingen
Hoek van Holland 1
Hoek van Holland 2

Bron Newfoundlander
Newfoundland 
Oeroorsprong
Oorsprong
L Anse aux Meadows
Tibet Dog
Tibet Dog2 
Lord Byron

Fokken 
Pup/Fok-Advies
FokFaciliteiten
Dekmoment
Vruchtbaarheid
Ontwikkeling embryo
FCI - Rasstandaard
Kynologische termen
Voeding
Afspeenmethode
Marskwa's adagiums

Genetica
Kleurvererving
HD-ED vererving
Kynethologie
Dilatatie
DNA: 
From where I am
Evolutie Theorie  
Bioritmiek
Freud
Deugdethiek

Teek Care

De andere Passie
Odysseus
Sprookje 
Alexander de Grote
Peloponnesos
Hippocrates
Magisch Realisme
Filosoferen over sex
Magna Graecia
Boeddhisme
Klimaat 
Israël
Agape
Christus was een filosoof

Astrologie
Maanstanden

Links

Webcams HvH

Enya : Gladiator Theme- Now We Are Free

 

Magna Graecia, Latijn voor Groot Griekenland, in het Grieks Μεγάλη Ελλάς, was de antieke benaming voor Zuid Italië en Sicilië. Deze gebieden waren door de Grieken gekoloniseerd tussen 800 en 600 v. Chr.  Bijna alle steden hier hebben Griekse wortels. Een aantal belangrijke kolonies van Magna Graecia, zoals Neapolis (tegenwoordig Napels) en Syracuse, hebben een belangrijk aandeel gehad in de culturele vorming van de Romeinen. De Grieken vestigden zich altijd dicht bij de kust. In het binnenland handhaafden zich inheemse Italische volkeren. In Sicilië waren die (Siculi, Sicani, Elymi) zo verzwakt dat ze geen ernstige bedreiging meer vormde voor de Griekse koloniën, maar in het zuiden van het Italiaanse schiereiland was dat anders. Hier ontpopten zich vanaf de 5e eeuw v. Chr. vooral de Samnieten als gevaarlijke tegenstanders.
Lijst van Griekse steden in " Groot Griekenland "
In Zuid-Italië Dikaiarchia (Puteoli / Pozzuoli) – Eléa (Velia) – Gnathia (Egnatia / Egnazia) - Króton (Croton / Crotone) – Kýme (Cumae) - Lókroi Epizephýrioi (Locri Epizefiri) – Metapóntion (Metapontum) – Parthenópeia / Neapolis (Napoli) – Poseidónia (Paestum) – Règion (Rhegium / Reggio di Calabria) – Sybaris – Táras (Tarentum / Taranto) – Thoúrioi (Thurii)
Op het eiland Sicilië Akragas (Agrigentum / Agrigento) – Drepana (Drepanum / Trapani) – Egesta (Segesta) – Herakleia (Heraclea / Eraclea) – Éryx (Erice) – Gela – Himera (Imera) – Catania|Katane (Catina / Catania) – Leontinoi (Leontini / Lentini) – Lilybaion (Lilybaeum) – Zanklè / Messana (Messina) - Megara Hyblaia – Panormos (Palermo) – Selinous (Selinunte) – Syrakousai (Syracusa) – Tauromenion (Tauromenium / Taormina) - Tyndaris (Tindari)
Beknopte geschiedenis van :   " Groot Griekenland "
Evenmin als de Griekse stadstaten van het moederland hebben die van Groot Griekenland nooit één politieke eenheid gevormd: particularisme en onderlinge rivaliteiten hebben het streven naar politieke integratie steeds tegengewerkt. Wat niet wegneemt dat de invloedrijkste steden ernaar gestreefd hebben hun macht over een zo groot mogelijk territorium uit te breiden. Al is de term "Groot Griekenland" ook van toepassing op de steden in Zuid-Italië, toch was Sicilië vanwege zijn centrale positie in de Middellandse Zee voorbestemd om de belangrijkste rol te spelen in de geschiedenis van de Westelijke Grieken.
De 7e en 6e eeuw v. Chr. Aan het einde van de 7e eeuw v. Chr. hadden de Griekse landbouwkolonies in het westen zulk een peil van welstand bereikt dat ze zich voortaan op handel konden toeleggen. Landbouwproducten uit Sicilië konden geruild worden voor allerlei waren uit het Griekse moederland, maar ook uit Etrurië en Carthago "stad bij Tunis in Africa ".
Etruskische vrouw	Inheems woongebied Campanië
(De Griekse kolonisten vestigen zich in Etrurië rond 850 v. Chr. Ze kwamen in contact met de Etrusken omdat die de ijzermijnen op Elba bezaten. Gestimuleerd door de Grieken ontwikkelden de Etrusken zich tot een hoogstaande cultuur. Daarvoor heeft mogelijk het volk van de Villanovacultuur de basis gelegd voor de Etruskische beschaving. De Etrusken zijn groot geworden door hun zeehandel, maar waren ook beruchte zeerovers.  Ze handelden voornamelijk in keramiek, wijn en ijzer .   De invoering van het muntgeld kon de bloei van de handel alleen maar bevorderen. Toch had deze heroriëntering van de economie ook negatieve gevolgen. De oude landadel had afgedaan, wanneer eenmaal de handeldrijvende klasse tegen zijn voorbijgestreefde privileges in opstand kwam. In de meeste steden werd de crisis opgelost door de instelling van de tirannie, maar vergeleken bij de tirannen die in dezelfde periode over de steden in het moederland regeerden, was de macht van de Siciliaanse tirannen véél groter en ging zij gepaard met meer willekeur en wreedheden. Ondanks de onvermijdelijke excessen hebben de tirannen van Groot Griekenland zich toch ook in verschillende opzichten verdienstelijk gemaakt: o.m. door de herverdeling van de gronden, het uitvoeren van allerlei openbare werken van algemeen nut, en de verfraaiing van de stedelijke gebieden hebben zij de sociale toestanden aanzienlijk verbeterd. Sommigen onder hen hadden ook een bredere visie op de politiek. Zo besefte Falaris van Akragas (ca. 570 - 554 v. Chr.) als eerste dat hij het grondgebied van zijn stad moest uitbreiden om de  Carthaagse expansie naar het Oosten een halt toe te roepen.
De 5e eeuw v. Chr. De eerste die met plannen rondliep voor de politieke éénmaking van alle Griekse steden op Sicilië - en daadwerkelijk ook het oosten van het eiland grotendeels in zijn macht had - was Hippocrates van Gela. Zijn opvolger Gelo slaagde erin Syracuse in te nemen (485 v. Chr.) en met Theron van Akragas een bondgenootschap te sluiten. Toen Selinus en Himera echter een verdrag sloten met aartsvijand Carthago werd een botsing tussen de twee grootmachten op Sicilië onvermijdelijk: de overwinning van Theron op de Carthagers in Himera (480 v. Chr.) beveiligde de Siciliaanse Grieken bijna een eeuw lang tegen het Carthaagse gevaar. Toen Hiëro I van Syracuse er ook in slaagde bij Kyme de Etrusken te verslaan (476 v. Chr.) was ook het gevaar dat Groot Griekenland vanuit het noorden had kunnen bedreigen voorgoed afgewend. De relatieve vrede en de economische welvaart die hieruit voortvloeiden ondermijnden echter het regime van de tirannen. In de eerste helft van de 5e eeuw v. Chr. werd de tirannie vrij algemeen vervangen door een democratie waarin de handeldrijvende burgerij de invloedrijkste lobby vormde. Van de moeilijkheden die zich de volgende jaren aandienden, wist Syracuse handig gebruik te maken om zijn hegemonie te verstevigen, zodat het omstreeks 440 v. Chr. de facto over ¼ van het eiland regeerde. Andere steden die zich benadeeld voelden probeerden zich te groeperen onder de leiding van Athene, hetgeen leidde tot het grote fiasco van Alcibiades in 413 v. Chr. Het groeiende imperialisme van Selinus en Akragas lokte anderzijds een Carthaagse interventie uit (409 – 405 v. Chr.): Carthago verwoestte Selinus, Himera en Akragas en namen Gela in. Van deze noodtoestand maakte Dionysius de Oude gebruik om de tirannie in Syracuse opnieuw in te stellen. De geschiedenis van de Griekse steden op het Italiaanse vasteland in de 5e eeuw was niet minder bewogen. Locri was een bondgenoot van Syracuse tégen Rhegium, dat van zijn kant vriendschapsbetrekkingen onderhield met Tarentum, dat zijn positie geleidelijk aan had weten te verstevigen. In Croton, dat aanvankelijk onder invloed van de Pythagoreeërs stond, braken heftige rellen uit toen de aanhangers van deze sekte uit de stad werden verdreven. Enkel tijdens de Atheense expeditie tegen Sicilië (414 v. Chr.) slaagden de steden er enigszins in front te vormen. Naast hun onderlinge twisten hadden zij bovendien nog af te rekenen met de vijandigheid van de  inheemse Italische bevolking, een probleem dat in Sicilië veel minder acuut was geweest.
De 4e eeuw v. Chr. Gedurende de hele 4e eeuw bleef Syracuse de leidende mogendheid in Groot Griekenland. Dionysius de Oude (405 – 367 v. Chr.) bracht alle Grieken in Sicilië onder zijn macht, en nam de titel "archont van Sicilië" aan. Herhaaldelijk versloeg hij de Carthagers en werkte op die manier de vergrieksing van Sicilië in de hand. Hij slaagde er ook in zijn macht te vestigen in Zuid-Italië en hij durfde zich zelfs bemoeien met de aangelegenheden van het  Griekse moederland. Na de bewogen regering van zijn zoon Dionysius de Jongere (367 – 344 v. Chr.) voerde Timoleon (344 – 337) een timocratische staatshervorming door, waarna pogingen ondernomen werden om een statenbond van Griekse steden op Sicilië te stichten. Na de dood van Timoleon leidden onlusten echter tot het herstel van de tirannie door de opportunistische avonturier Agathocles (317 – 289 v. Chr.), die na enkele regeringsjaren zelfs de koningstitel aannam, en grootste plannen ondernam om Carthago op eigen bodem te gaan bestrijden,  hetgeen door zijn besluiteloosheid mislukte. De Griekse steden op het vasteland hadden vaak het hoofd moeten bieden aan de inheemse bevolking (Lucaniërs, Bruttiërs, ...) Na de regering van Dionysius de Oude deed Tarente een beroep op Alexander I van Epirus (een oom van Alexander de Grote), die wel vele Italische stammen versloeg, maar uiteindelijk op verzoek van de Tarentijnen vermoord werd, omdat ze hem ervan verdachten zelf een koninkrijk op Sicilië te willen stichten.
De machtsovername door de Romeinen De conflicten tussen Grieken en Italiërs zouden spoedig in het niet verzinken door de opkomst van een nieuwe grootmacht. Op het einde van de 4e eeuw hadden de Romeinen de Griekse steden van Campania reeds in hun macht. Na de onderwerping van de Samnieten (295 v. Chr.) en het sluiten van een bondgenootschap met de Lucaniërs vormden zij nu een onmiddellijke bedreiging voor de Grieken in Zuid-Italië. Reeds hadden verscheidene steden (Thurii, Locri, Rhegium) de aanwezigheid van een Romeins garnizoen aanvaard, toen Tarente in actie kwam: om de vrijheid van de Grieken te vrijwaren beraamde het een oorlog tegen Rome, met de bijstand van Pyrrhus van Epirus. Deze versloeg de Romeinen tot tweemaal toe (280 / 279 v. Chr.), maar hij verloor daarbij een groot deel van zijn manschappen. Inmiddels staken ook op Sicilië nieuwe gevaren de kop op. Na de dood van Agathocles (289 v. Chr.) viel diens rijk uiteen, en zijn huurlingen hadden Messina ingenomen (waar zij zich vestigden als "Mamertijnen", d.i. zonen van de oorlogsgod "Mamers" of "Mars"), vanwaaruit zij grote verwoestingen aanrichtten in het oosten van het eiland. Tot overmaat van ramp sloten zij een verbond met Carthago, en maakten zij van de verdeeldheid onder de Grieken gebruik om hun eigen macht uit te breiden en Syracuse met hun vloot te bedreigen (278 v. Chr.). Ook Syracuse riep Pyrrhus te hulp. Deze dreef de Carthagers naar de westelijke hoek terug en werd overal als "koning van Sicilië" onthaald. Maar omdat hij het verzuimde op het juiste ogenblik vrede te sluiten, wist hij zijn successen niet te benutten. In 275 keerde hij naar het Italische vasteland terug, waar de situatie in zijn nadeel geëvolueerd was. De Romeinen hadden zich inmiddels georganiseerd om zijn krijgsolifanten efficiënter te bestrijden, zodat hij bij Beneventum een nederlaag leed. Hij liet een garnizoen achter in Tarente en moest zich eerloos in Epirus terugtrekken, waarna Tarente zich in 272 aan de Romeinen moest overgeven. Dat was het formele einde van de Griekse onafhankelijkheid in Zuid-Italië, maar anderzijds het begin van de vergrieksing der Romeinse beschaving. En toen de Romeinen in 270 ook Rhegium innamen werd het duidelijk dat ook de verovering van Sicilië nog maar een kwestie van tijd was. De Mamertijnen gaven hiertoe de aanleiding toen zij de hulp van de Romeinen inriepen tegen Carthago. In de daarop volgende Eerste Punische Oorlog (264 – 241) konden de Romeinen geheel Sicilië veroveren, met uitzondering van het rijk van Hiëro II van Syracuse (269 – 215), dat ongeveer een kwart van het eiland besloeg. Hiëro was de laatste, maar één van de knapste tirannen van Syracuse, en zeker de meest humane. Door zijn handige diplomatie had hij een bondgenootschap met de Romeinen kunnen sluiten, en daarvan kon Syracuse profiteren om opnieuw voorspoed en luister te verwerven. Maar toen de stad na zijn dood even de zijde van Carthago koos (ontmoedigd door de Romeinse nederlaag bij Cannae),  keerde Rome zich onverwijld tegen zijn vroegere bondgenoot. Na een langdurige belegering dank zij de verdedigingswerken van Archimedes, werd Syracuse uiteindelijk in 211 door verraad ingenomen en aan een vreselijke plundering blootgesteld. Sicilië werd de eerste overzeese provincie van het Romeinse Rijk,  en de rijkdom aan landbouwproducten (hoofdzakelijk graan) maakte het eiland voor de veroveraars zeer kostbaar. De graanbouw werd uitgebreid door een sterke immigratie vanuit Italië: vele Romeinen kochten er grote landgoederen (latifundia). Sicilië zou Rome’s voornaamste graanleverancier blijven, totdat, onder Augustus, Alexandria et Aegyptus die rol zou overnemen. De slechte arbeidsomstandigheden op het grootgrondbezit leidden echter tot verwoestende slavenoorlogen (136 tot 132 v. Chr. en 104 tot 99 v. Chr.). Ook de vrije bewoners van Sicilië waren meer dan eens verbitterd over de afpersingen van corrupte stadhouders (vb. Verres). In de Keizertijd verbeterde het bestuur enigszins; de Romeinse keizers werden grote landeigenaars op het eiland, dat door de stichting van vele kolonies steeds meer geromaniseerd werd.
Het einde van de Oudheid Aan de west Romeinse overheersing op Sicilië kwam een eind in de 5e eeuw, toen het eiland werd geplunderd door de Vandalen onder Geiserik. De Vandalen waren een Oost-Germaans nomadisch volk dat oorspronkelijk woonde in het midden van Noorwegen en Zweden. In 476 kwam het in handen van Odoaker, en in 491 van de Ostrogoten. Tijdens een oorlog met de Byzantijnen wist Belisarius, veldheer van keizer Justinianus, Sicilië in 535 te veroveren, waarna het deel bleef uitmaken van het Byzantijnse Rijk ( het oost Romeinse rijk ),  tot de Arabieren in de 9e eeuw na . Chr met hun aanvallen begonnen .
Het Romeinse/Byzantijnse Rijk
Geschiedenis van de wijn De wilde wijnstok Vitis vinifera is de wingerdsoort die druiven produceert. Deze wingerd komt uit de Kaukasus. Door deze centrale ligging verspreidde de druif zich snel. In Mesopotamië (het huidige Iran en Irak) zijn bij archeologische opgravingen kruiken van 7000 jaar geleden aangetroffen met sporen van wijn. Wijn werd daar verbouwd in het vruchtbare Tweestromenland van de Tigris en de Eufraat. Door handel met naburige landen (Libanon en Palestina) verspreidde de kennis van de wijnbouw zich. Zodoende kwam deze in het oude Egypte terecht.  Al vanaf 3000 v. Chr. hebben de Egyptenaren ons vele afbeeldingen en wijnsporen nagelaten. Circa 2000 jaar v. Chr. bereikte de druivenstok Griekenland. Op Kreta zijn amforen en een wijnpers gevonden die dateren van 1500 jaar voor onze jaartelling. De kunst van het wijnmaken heeft zich daarna vanuit Griekenland verder verspreid naar Italië, Frankrijk en Spanje. Amforen waren kruiken in aardewerk die gebruikt werden om graan of vloeistoffen in te bewaren. Omdat een amfora te poreus was om wijn in te bewaren werd er hars aan de wijn toegevoegd. Omdat hars de houdbaarheid van wijn kennelijk verbeterde bleven de Griekse wijnbouwers hars aan hun wijnen toevoegen: de retsina was de meest bekende Griekse wijn en wordt nog altijd gemaakt.  Een andere reden voor de toevoeging van hars die genoemd wordt, is dat mensen aan de harssmaak gewend zouden zijn geraakt, en deze anders zouden missen. Vanaf 1980 werden moderne vinificatiemethoden in  Griekenland geïntroduceerd en appellations contrôlées ingevoerd. De oude Grieken dronken hun wijn verdund met water, en gebruikten daarvoor een drinkschaal. De meeste wijngebieden in het huidige Frankrijk (de Elzas is de uitzondering) dateren uit de Romeinse tijd. De wijnbouw kende onder de Romeinen een periode van grote bloei, echter in de vijfde eeuw na Christus stortte het Romeinse Rijk ineen en de meeste wijngaarden werden vernietigd door Germanen en Moren. In het begin van de Middeleeuwen raakte de wijncultuur in verval. Hij kwam weer tot bloei met de komst van het christendom: elk klooster had een eigen wijngaard om miswijn te maken. In de streek van Doornik tot Luik werd in de 10e eeuw wijn gemaakt. Tot in de 17e eeuw werd hoofdzakelijk jonge wijn gedronken.  Door het gebruik van kurk werd het daarna mogelijk wijn langer in flessen te bewaren.
Symposion in het oude Griekenland Symposion was een bijeenkomst van vrije mannen in het oude Griekenland.  Het was een vorm van drinkgelag.
De gasten verzamelden zich na het eten rond het huisaltaar, hier begon het symposion met cultische Zuiverheidsriten zoals handenwassen en het besprenkelen met welriekende stoffen. Hierna bekransten de aanwezigen zichzelf en de wijnvaten met klimop, mirte, bloemen, en witte en rode linten.  Zo bekenden zij zich tot de kring van Dionysosvereerders. De eerste slok wijn uit een rondgegeven schaal dronken de gasten ter ere van de goede geest, de Daimon. Als teken van de godverbondenheid plengden wijn als offer aan de goden. Daarbij zong men onder begeleiding van de aulos, een rietinstrument, een oud aan Apollon gewijd cultisch lied. Dikwijls zong men ook voor het symposion gemaakte liederen, de Skolia. Deze schijnen een overwegend geestige inhoud te hebben gehad – Xenophon maakt in zijn werk Symposion gewag van artistieke optredens. Aanwezigen hielden geïmproviseerde redevoeringen rond een bepaald thema – zoals bij Plato – loste raadsels op, die men om beurten opgaf, of onderscheidden zich bij het geliefde spel, van het vinden van treffende vergelijkingen. Vaak kozen de aanwezigen een symposiarch uit hun midden. Hij was degene die de mengverhouding van de wijn bepaalde en de thema's van de avond vastlegde. Hij zorgde voor de gepaste orde. Van een eervolle man verwachtte men, dat hij tijdens het drinken niet zijn deugdzaamheid vergat en daarna ook zonder begeleiding de weg naar huis terugvond. De enige geschreven voorschriften voor het vieren van een symposion zijn ons overgeleverd in Plato zijn Nomoi.  Een gedicht met dezelfde titel van Xenophanes van Colophon toont aan de er al reeds in de 6e eeuw v.Chr  symposia werden gehouden.  Symposia zoals deze hier beschreven werden tot aan het einde van de oudheid gehouden. Dionysus  is een figuur uit de Griekse mythologie. Hij is de god van de landbouw, de vruchtbaarheid, de natuur,  de wijn, het plezier en de dans, het leven, en voor onsterfelijkheid.  Hij is ook wel bekend onder de naam Bacchus .  Het verhaal van Dionysus behoort tot de traditie van zoenoffers, vergelijkbaar met het verhaal van Pasen. http://noorderlicht.vpro.nl/artikelen/31090158/ http://noorderlicht.vpro.nl/artikelen/13919171/ http://noorderlicht.vpro.nl/noorderlog/bericht/24777414/
Back The End of the Line